Ուժասպառ ճամփորդը քարշ էր գալիս ծովափով։ Հետ նայելով՝ նա ավազի վրա տեսնում էր իր ոտնահետքերի միայնակ հետագիծը։ Գիտակցությունը կորցնելով՝ ճամփորդը հանկարծ տեսավ ոտնահետքերի ևս մի շարան։ Նա բարձրացրեց աչքերը և իր կողքին տեսավ Աստծուն։ «Մի՛ հուսահատվիր։ Ես քեզ երբեք չեմ լքի։ Քո գոյության ամեն մի ակնթարթ, նույնիսկ ամենածանր պահերին ես միշտ կողքիդ կլինեմ»։ Կյանքն արագ անցավ։ Ալեհեր ու տանջահար ճամփորդն էլի թափառում էր Կյանքի Օվկիանոսի ափով։ Վերջին անգամ հետադարձ հայացք գցելով իր տարիներին՝ նա տեսավ, որ երբեմն ոտնահետքերի երկու շավիղներն ընդհատվում են, և միայնակ ձգվում է միայն մի ոտնահետքը. միայնակություն կյանքի ամենադժվարին պահերին։ Այնժամ ճամփորդը գոռաց Աստծո վրա. «Աստվա՜ծ իմ, դու ստախո՛ս ես։ Դո
Обойди эту женщину, старость.
Не кружись у осенних ворот.
Ей не ведома грусть и усталость.
Знаешь, возраст её не берёт...
Пусть её не оставит везенье,
На дорогах судьбы не простой.
Дай ей Боже, здоровья, терпенья.
Снежить голову, слышишь,постой....
Сколько платьев не сношенных ею,
В шифоньере до ныне висят.
Пусть она лишь любовью болеет,
Пусть сияет кокетливый взгляд...
Обойди эту женщину, осень.
По окошкам дождём не стучи.
И отдай, если женщина просит,
Потайные, от счастья ключи... Самой прелестной женщине! Отправь это стихотворение 1
Աննա տատին միտքը փոխեց,
Հարյուր տարի նա Արցախում,Ապրել չուզեց,Թուրքին լսեց,
Սովից հյուժված գաղթել փորցեցԳնաց գնաց, եվ հայերին նա միացավ, ԿԲ
Մի փունջ ծաղիկ նափռել էր
Ողջ աշխարհով ու ոնց փռել, նա այդպես էլ
Բոլորին էլ իր մոտ բերեց
Աննա տատի գերդաստանը,
Շատ համերաշխ,մի մարդու պես
Ամեն ինչնել տեղ ը տեղին, համու ու հոտով
Ինչպես կարգն է հրաժեշտ տալով,
Հանձնեցին հողին հարգարժան տատին,
Իմ թանկագին ուչքնաղ մայրիկ,
Երեսուն տարվա դու որբեվայրիս,
Հինգ բալիկներդ քեզ միշտ էլ հերթով,
Սիրել փայփայել ու գուրգուրել են,
Դու այս աշխարհում երջանիկ մայր ես,
Քանզի քեզ խնամողը եվ թոռէր եվ ծոռ էր
Սիրելի մայրիկ,քո շիրիմը միշտ կխնամենք,
Քույրերով միշտ թարմ ծաղիկներ քեզ կբերենք
Իսկ դու նկարդ հիշատակ թողնում,
Դու հողից ծ