Предыдущая публикация
Έν' βράδυ, η ώρα τη Γκουμπατί ,
Μαθάνουμε ντ' έγραψανε τα παιδία ,
Και ντό να φτάμ' εμείστ' οι τρανοί;
Ας δεβάζουμε αλλομίαν,
Για τ' ατά ντο έχ'νε 'ς ση ψην ατούν,
Κουβαλάνε 'ς σα καρδίας...
Τη Γκουμπατί, όταν μπορούν',
Τη Γκουμπατί - τα ιστορίας...
Ατώρα 'ς σ' άλλα τα τόπα ζουν,
Ετράνυναν, έχ'νε ατοίν παιδία.
Κάτ' άκουσαν και όλο ερωτούν:
Τ'εσόν η ζωή , η σχολική χρονία
Μπαμπά , πές μας , πώς έτανε;
Οι παππούδες-ι- μ', αρθέπ' τ' εμόν
Απόθεν είν' και, μέρ' εγεννέθανε;
Πότε έρθαν αδάκα , μάνα ;
Για τα μαθήματα και το σχολείον,
Τ' εμέτερον τα χρονίας ...
Χαρές και γάμοι, οντάμαν όλοι,
'Σ σα δύσκολα, και 'ς σα δουλείας.
Έρτσεται έμπρα 'μουν το λασίον,
Εκεί, 'ς σα ραχία και τ' ορμία!
Τα πεγάδια...Ας κάφτ' ο ήλον!
Εικόνας πολλά 'ς σε έναν φωτογραφίαν...
Όλια πά να γράφτ'νε , 'κι τελείνταν',
Κρούγ'νε 'ς σο νουν ατούν τα παλιά,
Όπου και βρίσκονται , ό,τι και να ίνταν,
Από στόμα 'ς σε στόμα , γενεά 'ς σε γενεά!
Για τη προαππουδίων το χώμαν,
Το τρανόν την αγάπην, τα αξίας ,
Ντο 'κ' ετέρνανεσε για το όμορφον λώμαν,
Ας σα τραγωδίας τη Λαπρής , ας αραθυμίας!
Για τοι μαθητάδες τη σχολί μουν
Следующая публикация
Комментарии 1