“ ტყუილი “ დამჩემდა ლექსის წერა შუაღამისას , როდესაც ყველას სძინავს და სავსე მთვარე პენუარს იცვამს ... ვწევარ ყველაზე პატარა ლოგინში , ყველაზე დიდი ამბიციებით და ვერ გივიწყებ ... ვიტყუებ თავს და ხელებით ვგლეჯ ხორცსა და სულს ... როდის ვიტყუები ? როცა ვამბობ რომ დასრულდი , როცა უაზროდ ვიგინები და არ გიმჩნევ ... სად ვიტყუები ? ყველგან სადაც საკუთარ ანარეკლს ვხედავ და თვალებში ვუყურებ ... რატომ ვიტყუები ? მხოლოდ იმიტომ, რომ დავივიწყო საკუთარი უმეცრება , უნიჭობა და არსებობა ... მე ერთი , დიდი ტყუილის კოშკი მაქვს აგებული , წლებია ვაშენებ , ვამატებ სართულებს , ავდივარ მაღლა და მაღლა , და არ ვნებდები , უკვე სულერთია შენ რისი გჯერა ან რისი გწამს , მე მეფე ვარ და ყველაფერი ჩემი მაქვს .... დარდები , აზრები , ფრაზები , განცდები , სიტყვები , ფიქრები და მიზნები ... და თან არც მოკლე ფეხები მაქვს და არც პაპიროსი პირში , არხეინად ვარ , ჩემს უაზროდ პატარა ლოგინში , უაზრო მზერით და განწყობით .... ვიტყუები , გატყუებ და მომწონს ... გიახლოვდები , მერე გშორდები , მერე მოგდევ , მერე ვიღლები და ბოლოს გიღიმი .....Ещё“ ტყუილი “ დამჩემდა ლექსის წერა შუაღამისას , როდესაც ყველას სძინავს და სავსე მთვარე პენუარს იცვამს ... ვწევარ ყველაზე პატარა ლოგინში , ყველაზე დიდი ამბიციებით და ვერ გივიწყებ ... ვიტყუებ თავს და ხელებით ვგლეჯ ხორცსა და სულს ... როდის ვიტყუები ? როცა ვამბობ რომ დასრულდი , როცა უაზროდ ვიგინები და არ გიმჩნევ ... სად ვიტყუები ? ყველგან სადაც საკუთარ ანარეკლს ვხედავ და თვალებში ვუყურებ ... რატომ ვიტყუები ? მხოლოდ იმიტომ, რომ დავივიწყო საკუთარი უმეცრება , უნიჭობა და არსებობა ... მე ერთი , დიდი ტყუილის კოშკი მაქვს აგებული , წლებია ვაშენებ , ვამატებ სართულებს , ავდივარ მაღლა და მაღლა , და არ ვნებდები , უკვე სულერთია შენ რისი გჯერა ან რისი გწამს , მე მეფე ვარ და ყველაფერი ჩემი მაქვს .... დარდები , აზრები , ფრაზები , განცდები , სიტყვები , ფიქრები და მიზნები ... და თან არც მოკლე ფეხები მაქვს და არც პაპიროსი პირში , არხეინად ვარ , ჩემს უაზროდ პატარა ლოგინში , უაზრო მზერით და განწყობით .... ვიტყუები , გატყუებ და მომწონს ... გიახლოვდები , მერე გშორდები , მერე მოგდევ , მერე ვიღლები და ბოლოს გიღიმი .... ხელებით ვგლეჯ და ვაწვალებ ხორცს, საბანს და ნერვებს , სულს დიდი ხანია სძინავს , სავსე მთვარესაც , როგორც იქნა პენუარიდან ამოუვარდა სავსე მკერდი და გაიტრუნა... რა ლამაზია სიცოცხლე ტყუილით და რა რთული ტყუილის გარეშე …. ჩუუუუუუუ.... აქ ახლა ყველას სძინავს , ჩვენს გარდა .... უკვე აზრი არ აქვს დროს , საათს ,ისრებს ... ჩემთან ხარ .... კოცნით გატყუებ და კოცნითვე გშველი ... ტყუილ ლექსს გიწერ და იაფფასიან აღსარებას , რომ შენ დასრულდი , სადღაც დადუმდი , ნელა ჩამომრჩი და ბოლოს გაყუჩდი ... ეს ღამე მატყუარებს ვაჩუქოთ , ეს დიდებული ღამე ტყუილს გავუყოთ და დავნაყრდეთ …. ეს , ლექსი კი არა მარაზმია , პოეტების სირცხვილი და ჯვარზე გაკვრა , მაგრამ არ გავარტყი ყველას , ვისაც ჩემნაირი სუნთქვა არ შეუძლია ? აი დიდი რითმა , აი ღრმა აზრი , აი ია და აი “ხვაშტანი “ …. მე ამით მოვრჩი , მხურავს საბანი …. p.s შუა ღამეა , სამი ისრით და სამი ზარით ... სანამ ინათებს , მამლებს ვხოცავ მშიშრების ჯარით ... ტყუილს ვაგროვებ, ცაზე ვფენ და ვყიდი , ვარიგებ , ფეხზე ვიკიდებ შეცდომებს და თავს არ ვარიდებ .... ღამის მეკალმე პოეტთაგან , ერთ-ერთი მე ვარ , ყველა სიცრუეს ოსტატივით გრდემლზე რომ სჭედავს ... მთვარეს აგონებ , როცა მხრებზე პენუარს იწევ და თეთრ ხელებით , გრძელ კისერზე - ამ ლექსებს იზელ ... და ამ ტყუილით , ამ ნიჭით და ამ გაორებით, გამკობ - ვით მეფე , ჩემებური სამკაულებით .... ნ.ფაიქრიძე
Комментарии 5
დამჩემდა ლექსის წერა შუაღამისას ,
როდესაც ყველას სძინავს და
სავსე მთვარე პენუარს იცვამს ...
ვწევარ ყველაზე პატარა ლოგინში ,
ყველაზე დიდი ამბიციებით და
ვერ გივიწყებ ...
ვიტყუებ თავს და ხელებით ვგლეჯ
ხორცსა და სულს ...
როდის ვიტყუები ?
როცა ვამბობ რომ დასრულდი ,
როცა უაზროდ ვიგინები და
არ გიმჩნევ ...
სად ვიტყუები ?
ყველგან სადაც საკუთარ ანარეკლს
ვხედავ და თვალებში ვუყურებ ...
რატომ ვიტყუები ?
მხოლოდ იმიტომ, რომ დავივიწყო
საკუთარი უმეცრება , უნიჭობა და
არსებობა ...
მე ერთი ,
დიდი ტყუილის კოშკი მაქვს აგებული , წლებია ვაშენებ ,
ვამატებ სართულებს ,
ავდივარ მაღლა და მაღლა ,
და არ ვნებდები ,
უკვე სულერთია შენ რისი გჯერა ან
რისი გწამს ,
მე მეფე ვარ და ყველაფერი ჩემი მაქვს ....
დარდები , აზრები , ფრაზები , განცდები , სიტყვები , ფიქრები და მიზნები ...
და თან არც მოკლე ფეხები მაქვს
და არც პაპიროსი პირში ,
არხეინად ვარ ,
ჩემს უაზროდ
პატარა ლოგინში ,
უაზრო მზერით და განწყობით ....
ვიტყუები , გატყუებ და მომწონს ...
გიახლოვდები , მერე გშორდები ,
მერე მოგდევ , მერე ვიღლები და
ბოლოს გიღიმი .....Ещё“ ტყუილი “
დამჩემდა ლექსის წერა შუაღამისას ,
როდესაც ყველას სძინავს და
სავსე მთვარე პენუარს იცვამს ...
ვწევარ ყველაზე პატარა ლოგინში ,
ყველაზე დიდი ამბიციებით და
ვერ გივიწყებ ...
ვიტყუებ თავს და ხელებით ვგლეჯ
ხორცსა და სულს ...
როდის ვიტყუები ?
როცა ვამბობ რომ დასრულდი ,
როცა უაზროდ ვიგინები და
არ გიმჩნევ ...
სად ვიტყუები ?
ყველგან სადაც საკუთარ ანარეკლს
ვხედავ და თვალებში ვუყურებ ...
რატომ ვიტყუები ?
მხოლოდ იმიტომ, რომ დავივიწყო
საკუთარი უმეცრება , უნიჭობა და
არსებობა ...
მე ერთი ,
დიდი ტყუილის კოშკი მაქვს აგებული , წლებია ვაშენებ ,
ვამატებ სართულებს ,
ავდივარ მაღლა და მაღლა ,
და არ ვნებდები ,
უკვე სულერთია შენ რისი გჯერა ან
რისი გწამს ,
მე მეფე ვარ და ყველაფერი ჩემი მაქვს ....
დარდები , აზრები , ფრაზები , განცდები , სიტყვები , ფიქრები და მიზნები ...
და თან არც მოკლე ფეხები მაქვს
და არც პაპიროსი პირში ,
არხეინად ვარ ,
ჩემს უაზროდ
პატარა ლოგინში ,
უაზრო მზერით და განწყობით ....
ვიტყუები , გატყუებ და მომწონს ...
გიახლოვდები , მერე გშორდები ,
მერე მოგდევ , მერე ვიღლები და
ბოლოს გიღიმი ....
ხელებით ვგლეჯ და ვაწვალებ ხორცს,
საბანს და ნერვებს ,
სულს დიდი ხანია სძინავს ,
სავსე მთვარესაც ,
როგორც იქნა პენუარიდან ამოუვარდა სავსე მკერდი და გაიტრუნა...
რა ლამაზია სიცოცხლე ტყუილით და
რა რთული ტყუილის გარეშე ….
ჩუუუუუუუ....
აქ ახლა ყველას სძინავს ,
ჩვენს გარდა ....
უკვე აზრი არ აქვს დროს ,
საათს ,ისრებს ...
ჩემთან ხარ ....
კოცნით გატყუებ და კოცნითვე გშველი ...
ტყუილ ლექსს გიწერ და იაფფასიან აღსარებას ,
რომ შენ დასრულდი ,
სადღაც დადუმდი ,
ნელა ჩამომრჩი და
ბოლოს გაყუჩდი ...
ეს ღამე მატყუარებს ვაჩუქოთ ,
ეს დიდებული ღამე ტყუილს გავუყოთ და
დავნაყრდეთ ….
ეს , ლექსი კი არა მარაზმია ,
პოეტების სირცხვილი და ჯვარზე გაკვრა ,
მაგრამ არ გავარტყი ყველას ,
ვისაც ჩემნაირი სუნთქვა არ შეუძლია ?
აი დიდი რითმა ,
აი ღრმა აზრი ,
აი ია და აი “ხვაშტანი “ ….
მე ამით მოვრჩი ,
მხურავს საბანი ….
p.s
შუა ღამეა ,
სამი ისრით და სამი ზარით ...
სანამ ინათებს ,
მამლებს ვხოცავ მშიშრების ჯარით ...
ტყუილს ვაგროვებ,
ცაზე ვფენ და ვყიდი , ვარიგებ ,
ფეხზე ვიკიდებ შეცდომებს და
თავს არ ვარიდებ ....
ღამის მეკალმე პოეტთაგან ,
ერთ-ერთი მე ვარ ,
ყველა სიცრუეს ოსტატივით
გრდემლზე რომ სჭედავს ...
მთვარეს აგონებ ,
როცა მხრებზე პენუარს იწევ
და თეთრ ხელებით ,
გრძელ კისერზე - ამ ლექსებს იზელ ...
და ამ ტყუილით ,
ამ ნიჭით და ამ გაორებით,
გამკობ - ვით მეფე ,
ჩემებური სამკაულებით ....
ნ.ფაიქრიძე