СОГИНГАН ДИЛЛАР

Кўксимга игнадек санчилар хамон,
Кўнглингиз кўчасин билолмаганим.
Билмайсизда алам қилади ёмон,
Сизни ўзимники қилолмаганим.
Балки, соддалигим бир сабаб бўлди,
Бечора юрагим дард ўраб бўлди,
Бугун эл ичида роса гап бўлди,
Сизни ўзимники қилолмаганим.
Дардимнинг давоси-вақт деб юрибман,
Ёшим оқса ҳамки, кулиб турибман,
Бахтингиз кўриш ҳам бахт деб юрибман,
Сизни ўзимники қилолмаганим.
Кўнгилни куйганин ким ҳам билади?
Кулгингиз ўзгага малҳам бўлади,
Фақат, аёлимни хурсанд қилади,
Сизни ўзимники қилолмаганим!
АЗАМАТ ЗИЁ

​ Онам ишдан ҳориб қайтса-да, ҳар кеч биз учун нон пиширарди. Бир куни вақт алламаҳал бўлган, онаизорим шоша-пиша биз учун кечки овқат тайёрларди. Бир оздан кейин у отамнинг олдига овқат ва нон қўйди. Менинг икки кўзим нонда эди. Кимдир ноннинг куйганига эътибор берармикан деб кутиб турдим. Лекин отам нонни индамасдан чайнади ва мендан мактабдаги куним қандай ўтганини сўради. Ўша кун унга қайтарган жавобимни эслай олмасам ҳам, овқатдан кейин волидамнинг отамга нон бир оз ўтиб кетганини минг хижолат билан айтгани кечагидек қулоғим остида. Отам ўша куни жилмайиб туриб, онамга: “Азизам, куйган нон менга ёқади-ку”, деди. Ухлашдан олдин отамга хайрли тун тилаш учун унинг олдига кирдим ва унд