ՀՈԳՈՒ ԿԱՐՈՏ

Ոչինչ չի փոխվում: Փոխվում ես միայն ինքդ: Եվ ոչ թե այնպես, որ միանգամից մեծանում ես: Չէ, դա չէ: Դու փոխվում ես, և ուրիշ ոչինչ:

Խշխշում է ականջիս տակ , Մորմոքում է պաղ մի կարոտ . Ո՞վ է այսպես անհիշատակ , Անդարձ գնում այս առավոտ : Վիշտն ինչ - որ տեղ սիրտ է փլում , Կյանքն ինչ - որ տեղ կամք է ծալում

Անարդարություն Մեկն ավազակ է, մեկը թալանչի, Փողեր են դիզում, դա էլ հերիք չի՝ Բանակ, ժողովուրդ խառնել են իրար, Ու շալակն առել աղունի նման։ Որ կողմից ուզեն մաղեն ու թափեն, Թե քեֆները տա ծեծեն ու ջարդեն, Արդար, անարդար դատեն ու սանձեն, Անմեղ հերոսներ բերդերում փակեն։ Շուրջ բոլոր կողմից դատարկ փչոցներ, Խեղճ հայիս գլխին օյին են դարձել, Ինչ քայլի ասես կգնան կանեն՝ Մենակ երկիրն իմ հայաթափ անեն։ Ու հայս բռնեց պանդուխտի ճամփան,

Առանց պատճառի Ոչինչ չի լինում, Բայց ոչինչն անգամ Պատճառ է դառնում։ Հենց այդ ոչինչն է, Որ հղիանում Ու հազարավոր Պատճառ է ծնում...

Երբ պետք ես`գիտեն Կհիշեն,երբ պետք ես Կգտնեն անգամ `որքան էլ չուզես Չեն արել ոչինչ ` չարածին պետք չեն Երբ կարիք ունեն ` իհարկե գիտեն։ Քեզ, որ չեն արել ու պարտավոր ես Իրենց ցանկության ` կարիքը շահես, Պարտքի զգացում իրենց մեջ չունեն` Իրավունքները միայն իրենցն են Մերժելու ոչ մի իրավունք չունես Պարտականության միակ կրողն ես` Ու կնեղանան ու կպարսավեն։ Եթե անկարող ,անգամ կարող ես Նեղ օրվա պահին իրենցը կասեն Լեն օրերի մեջ ` մոռացված այդպես Կանցնեն`չեն հիշի ...ո՞վ ես` չգիտեն։ Խնջույքի ժամին արդեն ինքդ չես Չեն ասի բարև`մի թաս կխմե'ս Գոնե այդ թասով `չնչին տեղ թողեն Որ հարգելով էլ` տեղ թողեն`հարգվեն։ Երբ ասես ,֊ չեմ կարող,կամ էլ կներես Կդառնաս չկամ` ամեն տեղ կասեն Աշխար իմ`ի՞նչ ես դու այսօր դարձել Որ լեն օրերը`նեղով պիտ չափես։ Հասկանալ անպարտք իրավունք չունես Պարտք են որոշել, պիտ տանես`քաշես Պարտքի զգացում այսօր չգիտեն Բավ է ուրիշի վզին փաթաթեն։ Ես հասկանում եմ `լավ եմ հասկացել Կուզեմ ինձ երբեք,կյանքում չգտնեն Աստված թող լինի իմ ու իրենց հետ Դատելու համար իրավունք չունեմ։ Թե մեղավոր եմ,թող ինձ չներեն Չեմ ուզում գտնեն`իրավունք ունեմ Թող մի անգամ էլ `հարց տան իրապես

Սեղանիս վրա դատարկ նամակն այս, Գնալուց առաջ որ դու ես թողել Եվ հրաժեշտի խոստումը այդ սուտ, Որ որոշել եմ էլ քեզ չսիրել, Այստեղ սենյակում, որտեղ շատ օրեր, Մենք զրուցել ենք մինչև առավոտ, Որտեղ մեր վերջին շունչը չի կորել, Տարրալուծվում է անկուշտ մի կարոտ։ Եվ կիսատ, ինչպես շատերը կասեն, Ես ծամում եմ իմ մազերը երկար, Ես հավաքում եմ իմ հայելիների Արտացոլանքի ժպիտը տկար, Եվ հորինում եմ, թե ամեն բան էլ Այս կյանքում գալիս ու անցնում է լուռ, Եվ այդ լռության հորինած ցավում Ես մեզ եմ գտնում լքված ու տխուր։ Ի՛մ տարերք, ի՛մ հող, ի՛մ ջուր, օ՛դ , կրա՛կ, Լսում ես հիմա, ես քեզ եմ կանչում, Ու իմ ձեռքերով հորինած ցավից Ես վախենում եմ, բայց չեմ ամաչում։ Դու գիտես՝ որքան հպարտ է հոգիս Ու ինչքան սառն են դատում մտքերս, Բայց ինչպես առաջ, մնա դու կողքիս

Գիտե՞ս թախիծը որտեղ է ապրում - Իմ կոպերի տակ, քո լու՜ռ հայացքում ... Գիտե՞ս աչքերըս ինչո՞ւ չեն փակվում - Դո՜ւ ես բնակվում նրանց խորքերում .. . Գիտե՞ս արցունքս ո՞ւր է խտանում - Երկնքի անվերջ լազուր կամարում... Իսկ գիտե՞ս երկինքն ինչո՞ւ է ամպում - Քեզ է վերևից անընդհատ նայում ... Գիտե՞ս ձեռքերըս ինչո՞ւ չեմ պարզում