Бярэзінскі запаведнік
Кут глухі, але прыгожы,
Аж да неба ўвесь зарос.
I рака, рака Бяроза
Паміж сосен і бяроз.
Невялічкая, жывая
З-пад імшарын векавых,
А бяжыць, як сувязная,
Між азёрцаў баравых.
Дрэвы ўсе — гудуць, вядома,
Як сышоўшыся на сход.
Бачу я між іх знаёмых,
З даўніх, аж з дзіцячых год.
Вось ляціць глушэц чубаты,
Скалыхнула голле рысь...
Добры дзень, мой лось рагаты,
Што спалохана глядзіш?
Што за рогі?.. Мне здалося,
Што яны ў цябе цвітуць.
Ты не бойся, ты не бойся,
Ты са мной, як з родным, будзь!
Ты не злосны, ты не шкодзіш,
Сыты лістам, травіной...
Я люблю, калі ты водзіш
Ласянятка за сабой.
Я іду праз хмыз жахлівы,
Хтосьці ў рэчцы вукнуў, знік...
Добры дзень, бабёр руплівы,
Адмысловы будаўнік.
Што ж мя
Што ж мяне ты налякаўся?
Я дурнога не зраблю.
Не хавайся, не хавайся,
Я здавён цябе люблю.
Пазайздросцяць тваёй працы
I дапытлівым рукам.
Мне б хацелася пабачыць,
Як будуеш сам-насам.
Ты ж сядзіш, схаваўся ў норку...
Пераходжу
Праз кусты.
Добры дзень, мая вавёрка,
Не змянілася і ты.
Скок і скок бесперастанку...
Ці натомішся калі?
Быццам рыжая маланка,
Пралятаеш па галлі.
Толькі скачаш зухавата
Ты не заўжды — так абы,
На яліне на бухматай
Паразвешаны грыбы.
У дупле твая сталоўка.
Гаспадыня ты сабе,
Значыць, добрая зімоўка
Забяспечана табе.
I далей, цераз гушчары,
Прабіраюся я ледзь...
Ах, і ты тут гаспадарьпп?
Добры дзень табе, мядзведзь.
Пахаджай, а мне не шкода,
Шмат прыстанішча вакол,
Хоць частуешся ты мёдам,
Разбурыўшы дзікіх пчол.
I табе ў краю зялёным
Не кідаю я дакор:
Ты ж — усім звярам карона,
Без цябе і бор не бор.
Зайцам, козам тут раздолле,
Хай з'явіўся б і алень...
Вось ваўку, таму ніколі
Не скажу я: «Добры дзень!»
Ён драпежлівы, клыкаты,
Толькі б рззаць, шкуматаць,
А прыходзіў аж пад хаты...
Добра, сёння не відаць!
Кут мой родны, кут прыгожы,
Да цябе я зноў прыйшоў...
А рака, рака Бяроза,
Колькі качак і чыркоў!
Сом у зацішку ўладарыць,
На алешніку ж — кажан.
I сам бусел на імшары
Пахаджае, быццам пан.
А грыбы, грыбы радамі,
Што дазорныя, стаяць...
Не, ніякімі радкамі
Родны кут не апісаць.
З ім мне хочацца сустрэцца
I зімою і вясной.
З дзён маленства — усім сэрцам
Назаўсёды я з табой!
Пятрусь Броўка
Пусть далеко ещё зима,
Не вдруг завьёт метелица,
Но по утрам седой туман
Над речкой долго стелется.
Не возвращаются назад
Ни зной, ни ливни летние.
Забылась первая гроза,
Утихла и последняя.
За паутинною межой
Видна пора печальная,
А бабье лето сердце жжёт,
Как поцелуй прощания. Матвеев Евгений
Палёт на Палессе
Тут не агледзіш усё да канца...
На верталёце паўсутак нас трэсла.
Ад Салігорска да Лунінца,
Ад Мазыра і да самага Брэста.
Што за прасторы!
Дзе некалі ў копы
Капаў слязою аўсяны паэт,
Вежы сянажныя,
Як тэлескопы,
Горда глядзяць
I на нас і ў сусвет.
На паўзямлі —
Дрыгвяная туга
Ды паляшуцкая ціхая мудрасць.
Багны Палесся —
Гэта тайга
З прымессю цёплай тундры.
Багны —
Бязлітасны акіян,
Глынуць —
Не ўратуе ні «SOS», ні «Мама».
Балоты вясною —
Сцюдзёны вулкан:
Усё заліваюць
Іржавай магмай.
Зніжаецца
З грукатам
Наш верталёт,
Пыл разлятаецца рыжаваты.
Пара машын,
Мясцовы народ.
На дошцы — схемы і карты.
Знаюць на памяць лічбы усе,
Дзе асушаць ім,
А дзе ўжо асушана.
Думаў:
Бу
Буслам не хадзіць па расе,
Балоты на гібель асуджаны.
I памыліўся.
А вочы ўсё ўніз:
Дробных азёраў блакітная нізка,
Новы пасёлак.
Саўгас «Камуніст» —
Быццам кавалак
Сталічнага Мінска.
Зноў прызямляемся.
Зноўку ляцім.
Першы раз бачу цябе падрабязна,
Край наш палескі,
Сіні твой дым,
Дзень твой наступны бачу выразна.
Свеціцца ён у разумных вачах
Меліяратараў, інжынераў.
Тут не забудуцца і аб буслах:
Я назаўсёды ў Палессе паверыў.
Пімен Панчанка
Падарожжа з сябрами
Днямі залатымі,
Полем і барамі,
Едзем па Радзіме,
Едзем мы з сябрамі.
Неба — быццам звоніць,
Падпяваюць долы,
Хораша сягоння,
Хораша, вясёла!
Па душы гаворым,
Новага багата,
Родныя мы ў горы,
Родныя мы ў свята.
Бо сваю мы хату
Разам будавалі
I чужынца-ката
Разам праганялі.
Люба нам сустрэцца
Зноў сябрынай цеснай,
Сэрцы б’юцца ў сэрцы —
Выкрасаюць песню.
Радасць я збіраю
I складаю ў вершы.
Віцебск нас вітае
Па дарозе першым.
Мы пра горад мужны
Многа знаем, чулі,
Мы ў абдымках дужых
Тваіх плошчаў, вуліц.
Рады, давялося
Чуць тваю нам ласку,
Выпіць чарку просіш
Нас па-партызанску.
П’ем мы і жадаем
Вам здабыткаў многа...
Далей запрашае
Нас усіх дарога.
Едзем. Зноў спяшаем
Уздоўж ракі блакітнай —
Полацак вітаем,
Горад старажытны.
Слава цябе знала,
Быў ты і гаротны,
Ды пражыў нямала —
Тысячу і сотню.
Але, што за дзіва,
Зноў ты ў пабудовах.
Полацак шчаслівы —
Горад самы новы.
Дружнаю паходкай
Крочыш ты, як цуда —
Горад сямігодкі,
Горад нафтабуда.
Ля Сафіі ўзняўся,
Што юнак-хлапчына.
Слаўся, горад, слаўся
I расці няспынна!
Пад паддзвінскім небам
Добра мне з сябрамі,
Ды далей нам трэба,
Зноў шляхі прад намі.
На зялёным лісці
Ранішнія росы,
Гэты шлях калісьці
Перамераў босым.
Шлях, што позна ўспомніў,
На мяне не злуйся,
Паглядзі, з кім сёння
Да цябе вярнуўся.
Дужыя па росту,
Добрыя душою.
Мы жывём, ну проста
Што адной сям’ёю.
У кутку прыгожым
Стрэчу нам рыхтуюць,
Па шляху бярозы
Ветліва жартуюць.
Сосны ды рабіны
Цешаць наша вока,
Вось мы і ў мясціне,
Што завуць Глыбокім.
Назвішча такое,
Разумей як хочаш —
Па душы людское,
Па вачах дзявочых.
Ці па тым, як збожжам
Сеўні напаўняюць,
Ці як кубкі, можа,
Госцям наліваюць?
Будзем заўтра марыць,
Каб да вас вярнуцца,
Ды заве нас Нарач, —
Весці к нам нясуцца.
Вось яно. Як горы,
Хвалі паступаюць,
Возера ці мора,—
Я не разгадаю.
Песні хваль высокіх
Кожнага узрушаць,
I ў людзей навокал
Песенныя душы.
У часы нядолі
Змагары-паўстанцы,
Біліся за волю
Мужна нарачанцы.
Адышла жалоба,
Дзень прыйшоў шчаслівы,
Сёння хлебаробы,
Рыбакі надзіва.
Всё пело, празднуя весну,
За окнами больницы...
В свой мир я тихо заглянул,
Как в глубь лесной криницы,
И понял: боль несёт в себе
Беспомощность и... силу.
Земля — и жизни колыбель,
И — братская могила.
Пока звенит любви струя
И дарит изумленье,
Во всё святое верю я —
Земных соблазнов пленник. Матвеев Евгений
Дорогие друзья и участники группы, прошу и участия вашего в данной прекрасной теме, не заметите, как у вас поднимется настроение еще больше!
Дарога на возера Свіцязь
Восень прадчуваючы, рабіны
Нахілілі цяжкія сцягі.
Стромкія, высокія яліны
У блакіт узняты, як стагі.
Едзем да мясцін грыбных у госці,
Да лясной, азёрнай цішыні.
– Вунь яно! – шчасліва крыкнуў хтосьці,
Песню на паўслове прыпыніў.
Не дарога, а тунель зялёны.
Ні пылінкі – свежасцю дышы.
Тут настрой сумотны забаронен –
Толькі з песняй добраю дружы.
Паўлюк Прануза
Памяць
Беларусь! Ты — крыніца памяці!
Кожны куток — бы легенда жывая...
Белая Вежа ў цемры хаваецца,
стаіць Каложа, як свет, старая.
Кожны будынак, кожная вуліца
нам праз вякі сваю памяць нясуць.
Замак на беразе Нёмана туліцца,
і туманы над палацам плывуць.
Шэптам вады свае казкі расказвае
Нарач — душа Беларусі маёй.
Мір і Нясвіж дакараюць-даказваюць:
памяццю нашай на свеце жывём.
Ганна Дубовік
Загібелька
Прысвячаю К. Крапіве
Быць можа я крыху дзівак,
Але люблю я Загібельку:
Там кожны хвойнік мне сваяк,
Там ясным днём надрэчны гак
Мне суліць мяккую пасцельку.
Хадзіў я там, вітаў усход
I першыя праменні сонца,
Што дзень выводзяць у паход,
А з ім і хмарак карагод,
Замлеўшы смехам на сасонцы.
Запыніш крок. Спакой і ціш —
Былінка нават не схіснецца,
А ты разважліва стаіш,
Бы нейкі сон дзівосны сніш,
I песня нейкая снуецца.
Зірнеш на дол — убогі ён,
Адзін пясок, сухі, нішчымны,
Ды колькі тут наткаў красён
Чаборык, мох, зязюльчын лён
I верасок агніста-дымны!
I колькі мілых красак тут
Разлівам чырвані палае!
Над імі звон, музычны гуд —
На пустцы сонца творыць цуд
I радасць шчодра пасылае.
Ідзеш у свой абход адзін,
Мінаеш сотні паваротак.
Ускрай баркоў шатры хваін
Стаяць у постаці жанчын, —
Вітаеш іх, як родных цётак.
Ідзеш кілометр, два і тры,
Праходзіш пусткі, пералескі,
А песні сыплюцца згары,
Ды так, што слухаюць бары,
Надзеўшы вычварныя фескі.
А вось і возера-акно,
Якога мала дзе пабачыш,
Такое дзікае яно
Сярод балоцішча адно, —
Завуць яго чамусь Грымячым.
Само ж балота — шыр і гмах,
Панурай немасцю акута.
Глядзіш, і горне цябе страх.
А хвоек там — мільён папах,
Дзесяткі тысяч парашутаў.
На філасофскі часам лад
Настроіш думкі ты ў самоце.
Што ні кажы, наш край багат!
Балотам зробім шах і мат,
I будуць нівы на балоце.
Калі агледзіш хвайнякі
I гэты кут пазнаеш бліжай,
Збіраючы баравікі, —
То вывад я раблю такі, —
Мне Загібелька лепш Парыжа.
Якуб Колас
Прыедзь у край мой ціхі...
Прыедзь у край мой ціхі,
Тут продкаў галасы,
Тут белыя бусліхі
I мудрыя лясы.
Хапае на Палессі
I сонца, і вады.
I што ні двор — то песня,
Што вёска — то сады.
Па травах светла-шызых
Мы пройдзем ля ракі,
Дзе, мыючы бялізну,
Вядуць сваё жанкі.
I будзе песня спета
Пра шчасце і бяду
I будзе падаць лета
У гуллівую ваду.
Тут продкаў галасы.
Яўгенія Янішчыц
На Полаччыне
Над полацкім краем – халодныя хмары,
Трывожна і сумна зіма наступае,
Замоўклі лясы і прыціхлі абшары,
Народ мой крывіцкі чагосьці чакае...
Глядзіць праз стагоддзі маўкліва Рагнеда,
I поўніцца твар Еўфрасінні дакорам,
I хлопчык вядзе гусляра,
Свайго дзеда,
у век наш,
Каб ён праспяваў
нам пра гора.
Гусляр той сляпы гнеўна гукі ўзбунтуе,
I хлынуць яны, апякаючы вушы,
I той, хто глухі быў, раптоўна пачуе
I з хаты на веча народнае рушыць.
I сорамна стане відушчым, аслеплым –
Нарэшце адкрыюцца сонныя вочы,
Замоўкне крыкун,
што крычыць нам аб светлым,
I хтось, як з паходняю,
з сэрцам пакрочыць.
Янусь Малец
Стихи про премудрое (нерукотворное) творение Божье, про природу Беларуси!
Нёман
Прыйду на берагі
Твае крутыя,
Дубоў дзе караніцца род,
Дзе хвалі срэбна-залатыя
Калышуць памяць,
Як чарот.
Рака мая,
Праз дні мае віротныя
Бяжыш —
Твой разумею спех...
Ды недзе там,
За выдмай, паваротам,
Прыпыніш, як і я,
На хвілю бег.
Нам ёсць над чым падумаць...
Бо стагоддзі
Плылі табой,
Нібы варагі ў грэкі.
Легенды, былі ў маім народзе
Жывуць часцей
Там, дзе крынічаць рэкі...
Ты рушыш зноў за даляглядным часам,
Аддаўшы плынь гарэзу-быстраку.
I доўга буду я
З маімі днямі разам
Рукой махаць,
Праводзячы раку...
Яўген Хвалей
https://youtube.com/shorts/Yr8dvH0XsFI?si=CgkHvWu2B-1uI6TV
https://youtube.com/shorts/RhPO5KzXYjg?si=F5TPXAQE1xYQ4Wxw
https://youtube.com/shorts/vJGqaHRLcqk?si=B2Fec6VJYxoO3Wc6
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 60
Бярэзінскі запаведнік
Кут глухі, але прыгожы,
Аж да неба ўвесь зарос.
I рака, рака Бяроза
Паміж сосен і бяроз.
Невялічкая, жывая
З-пад імшарын векавых,
А бяжыць, як сувязная,
Між азёрцаў баравых.
Дрэвы ўсе — гудуць, вядома,
Як сышоўшыся на сход.
Бачу я між іх знаёмых,
З даўніх, аж з дзіцячых год.
Вось ляціць глушэц чубаты,
Скалыхнула голле рысь...
Добры дзень, мой лось рагаты,
Што спалохана глядзіш?
Што за рогі?.. Мне здалося,
Што яны ў цябе цвітуць.
Ты не бойся, ты не бойся,
Ты са мной, як з родным, будзь!
Ты не злосны, ты не шкодзіш,
Сыты лістам, травіной...
Я люблю, калі ты водзіш
Ласянятка за сабой.
Я іду праз хмыз жахлівы,
Хтосьці ў рэчцы вукнуў, знік...
Добры дзень, бабёр руплівы,
Адмысловы будаўнік.
Што ж мя
...ЕщёБярэзінскі запаведнік
Кут глухі, але прыгожы,
Аж да неба ўвесь зарос.
I рака, рака Бяроза
Паміж сосен і бяроз.
Невялічкая, жывая
З-пад імшарын векавых,
А бяжыць, як сувязная,
Між азёрцаў баравых.
Дрэвы ўсе — гудуць, вядома,
Як сышоўшыся на сход.
Бачу я між іх знаёмых,
З даўніх, аж з дзіцячых год.
Вось ляціць глушэц чубаты,
Скалыхнула голле рысь...
Добры дзень, мой лось рагаты,
Што спалохана глядзіш?
Што за рогі?.. Мне здалося,
Што яны ў цябе цвітуць.
Ты не бойся, ты не бойся,
Ты са мной, як з родным, будзь!
Ты не злосны, ты не шкодзіш,
Сыты лістам, травіной...
Я люблю, калі ты водзіш
Ласянятка за сабой.
Я іду праз хмыз жахлівы,
Хтосьці ў рэчцы вукнуў, знік...
Добры дзень, бабёр руплівы,
Адмысловы будаўнік.
Што ж мяне ты налякаўся?
Я дурнога не зраблю.
Не хавайся, не хавайся,
Я здавён цябе люблю.
Пазайздросцяць тваёй працы
I дапытлівым рукам.
Мне б хацелася пабачыць,
Як будуеш сам-насам.
Ты ж сядзіш, схаваўся ў норку...
Пераходжу
Праз кусты.
Добры дзень, мая вавёрка,
Не змянілася і ты.
Скок і скок бесперастанку...
Ці натомішся калі?
Быццам рыжая маланка,
Пралятаеш па галлі.
Толькі скачаш зухавата
Ты не заўжды — так абы,
На яліне на бухматай
Паразвешаны грыбы.
У дупле твая сталоўка.
Гаспадыня ты сабе,
Значыць, добрая зімоўка
Забяспечана табе.
I далей, цераз гушчары,
Прабіраюся я ледзь...
Ах, і ты тут гаспадарьпп?
Добры дзень табе, мядзведзь.
Пахаджай, а мне не шкода,
Шмат прыстанішча вакол,
Хоць частуешся ты мёдам,
Разбурыўшы дзікіх пчол.
I табе ў краю зялёным
Не кідаю я дакор:
Ты ж — усім звярам карона,
Без цябе і бор не бор.
Зайцам, козам тут раздолле,
Хай з'явіўся б і алень...
Вось ваўку, таму ніколі
Не скажу я: «Добры дзень!»
Ён драпежлівы, клыкаты,
Толькі б рззаць, шкуматаць,
А прыходзіў аж пад хаты...
Добра, сёння не відаць!
Кут мой родны, кут прыгожы,
Да цябе я зноў прыйшоў...
А рака, рака Бяроза,
Колькі качак і чыркоў!
Сом у зацішку ўладарыць,
На алешніку ж — кажан.
I сам бусел на імшары
Пахаджае, быццам пан.
А грыбы, грыбы радамі,
Што дазорныя, стаяць...
Не, ніякімі радкамі
Родны кут не апісаць.
З ім мне хочацца сустрэцца
I зімою і вясной.
З дзён маленства — усім сэрцам
Назаўсёды я з табой!
Пятрусь Броўка
Пусть далеко ещё зима,
Не вдруг завьёт метелица,
Но по утрам седой туман
Над речкой долго стелется.
Не возвращаются назад
Ни зной, ни ливни летние.
Забылась первая гроза,
Утихла и последняя.
За паутинною межой
Видна пора печальная,
А бабье лето сердце жжёт,
Как поцелуй прощания. Матвеев Евгений
Палёт на Палессе
Тут не агледзіш усё да канца...
На верталёце паўсутак нас трэсла.
Ад Салігорска да Лунінца,
Ад Мазыра і да самага Брэста.
Што за прасторы!
Дзе некалі ў копы
Капаў слязою аўсяны паэт,
Вежы сянажныя,
Як тэлескопы,
Горда глядзяць
I на нас і ў сусвет.
На паўзямлі —
Дрыгвяная туга
Ды паляшуцкая ціхая мудрасць.
Багны Палесся —
Гэта тайга
З прымессю цёплай тундры.
Багны —
Бязлітасны акіян,
Глынуць —
Не ўратуе ні «SOS», ні «Мама».
Балоты вясною —
Сцюдзёны вулкан:
Усё заліваюць
Іржавай магмай.
Зніжаецца
З грукатам
Наш верталёт,
Пыл разлятаецца рыжаваты.
Пара машын,
Мясцовы народ.
На дошцы — схемы і карты.
Знаюць на памяць лічбы усе,
Дзе асушаць ім,
А дзе ўжо асушана.
Думаў:
Бу
...ЕщёПалёт на Палессе
Тут не агледзіш усё да канца...
На верталёце паўсутак нас трэсла.
Ад Салігорска да Лунінца,
Ад Мазыра і да самага Брэста.
Што за прасторы!
Дзе некалі ў копы
Капаў слязою аўсяны паэт,
Вежы сянажныя,
Як тэлескопы,
Горда глядзяць
I на нас і ў сусвет.
На паўзямлі —
Дрыгвяная туга
Ды паляшуцкая ціхая мудрасць.
Багны Палесся —
Гэта тайга
З прымессю цёплай тундры.
Багны —
Бязлітасны акіян,
Глынуць —
Не ўратуе ні «SOS», ні «Мама».
Балоты вясною —
Сцюдзёны вулкан:
Усё заліваюць
Іржавай магмай.
Зніжаецца
З грукатам
Наш верталёт,
Пыл разлятаецца рыжаваты.
Пара машын,
Мясцовы народ.
На дошцы — схемы і карты.
Знаюць на памяць лічбы усе,
Дзе асушаць ім,
А дзе ўжо асушана.
Думаў:
Буслам не хадзіць па расе,
Думаў:
Балоты на гібель асуджаны.
I памыліўся.
А вочы ўсё ўніз:
Дробных азёраў блакітная нізка,
Новы пасёлак.
Саўгас «Камуніст» —
Быццам кавалак
Сталічнага Мінска.
Зноў прызямляемся.
Зноўку ляцім.
Першы раз бачу цябе падрабязна,
Край наш палескі,
Сіні твой дым,
Дзень твой наступны бачу выразна.
Свеціцца ён у разумных вачах
Меліяратараў, інжынераў.
Тут не забудуцца і аб буслах:
Я назаўсёды ў Палессе паверыў.
Пімен Панчанка
Падарожжа з сябрами
Днямі залатымі,
Полем і барамі,
Едзем па Радзіме,
Едзем мы з сябрамі.
Неба — быццам звоніць,
Падпяваюць долы,
Хораша сягоння,
Хораша, вясёла!
Па душы гаворым,
Новага багата,
Родныя мы ў горы,
Родныя мы ў свята.
Бо сваю мы хату
Разам будавалі
I чужынца-ката
Разам праганялі.
Люба нам сустрэцца
Зноў сябрынай цеснай,
Сэрцы б’юцца ў сэрцы —
Выкрасаюць песню.
Радасць я збіраю
I складаю ў вершы.
Віцебск нас вітае
Па дарозе першым.
Мы пра горад мужны
Многа знаем, чулі,
Мы ў абдымках дужых
Тваіх плошчаў, вуліц.
Рады, давялося
Чуць тваю нам ласку,
Выпіць чарку просіш
Нас па-партызанску.
П’ем мы і жадаем
Вам здабыткаў многа...
Далей запрашае
Нас усіх дарога.
...ЕщёПадарожжа з сябрами
Днямі залатымі,
Полем і барамі,
Едзем па Радзіме,
Едзем мы з сябрамі.
Неба — быццам звоніць,
Падпяваюць долы,
Хораша сягоння,
Хораша, вясёла!
Па душы гаворым,
Новага багата,
Родныя мы ў горы,
Родныя мы ў свята.
Бо сваю мы хату
Разам будавалі
I чужынца-ката
Разам праганялі.
Люба нам сустрэцца
Зноў сябрынай цеснай,
Сэрцы б’юцца ў сэрцы —
Выкрасаюць песню.
Радасць я збіраю
I складаю ў вершы.
Віцебск нас вітае
Па дарозе першым.
Мы пра горад мужны
Многа знаем, чулі,
Мы ў абдымках дужых
Тваіх плошчаў, вуліц.
Рады, давялося
Чуць тваю нам ласку,
Выпіць чарку просіш
Нас па-партызанску.
П’ем мы і жадаем
Вам здабыткаў многа...
Далей запрашае
Нас усіх дарога.
Едзем. Зноў спяшаем
Уздоўж ракі блакітнай —
Полацак вітаем,
Горад старажытны.
Слава цябе знала,
Быў ты і гаротны,
Ды пражыў нямала —
Тысячу і сотню.
Але, што за дзіва,
Зноў ты ў пабудовах.
Полацак шчаслівы —
Горад самы новы.
Дружнаю паходкай
Крочыш ты, як цуда —
Горад сямігодкі,
Горад нафтабуда.
Ля Сафіі ўзняўся,
Што юнак-хлапчына.
Слаўся, горад, слаўся
I расці няспынна!
Пад паддзвінскім небам
Добра мне з сябрамі,
Ды далей нам трэба,
Зноў шляхі прад намі.
На зялёным лісці
Ранішнія росы,
Гэты шлях калісьці
Перамераў босым.
Шлях, што позна ўспомніў,
На мяне не злуйся,
Паглядзі, з кім сёння
Да цябе вярнуўся.
Дужыя па росту,
Добрыя душою.
Мы жывём, ну проста
Што адной сям’ёю.
У кутку прыгожым
Стрэчу нам рыхтуюць,
Па шляху бярозы
Ветліва жартуюць.
Сосны ды рабіны
Цешаць наша вока,
Вось мы і ў мясціне,
Што завуць Глыбокім.
Назвішча такое,
Разумей як хочаш —
Па душы людское,
Па вачах дзявочых.
Ці па тым, як збожжам
Сеўні напаўняюць,
Ці як кубкі, можа,
Госцям наліваюць?
Будзем заўтра марыць,
Каб да вас вярнуцца,
Ды заве нас Нарач, —
Весці к нам нясуцца.
Вось яно. Як горы,
Хвалі паступаюць,
Возера ці мора,—
Я не разгадаю.
Песні хваль высокіх
Кожнага узрушаць,
I ў людзей навокал
Песенныя душы.
У часы нядолі
Змагары-паўстанцы,
Біліся за волю
Мужна нарачанцы.
Адышла жалоба,
Дзень прыйшоў шчаслівы,
Сёння хлебаробы,
Рыбакі надзіва.
Всё пело, празднуя весну,
За окнами больницы...
В свой мир я тихо заглянул,
Как в глубь лесной криницы,
И понял: боль несёт в себе
Беспомощность и... силу.
Земля — и жизни колыбель,
И — братская могила.
Пока звенит любви струя
И дарит изумленье,
Во всё святое верю я —
Земных соблазнов пленник. Матвеев Евгений
Дорогие друзья и участники группы, прошу и участия вашего в данной прекрасной теме, не заметите, как у вас поднимется настроение еще больше!
Дарога на возера Свіцязь
Восень прадчуваючы, рабіны
Нахілілі цяжкія сцягі.
Стромкія, высокія яліны
У блакіт узняты, як стагі.
Едзем да мясцін грыбных у госці,
Да лясной, азёрнай цішыні.
– Вунь яно! – шчасліва крыкнуў хтосьці,
Песню на паўслове прыпыніў.
Не дарога, а тунель зялёны.
Ні пылінкі – свежасцю дышы.
Тут настрой сумотны забаронен –
Толькі з песняй добраю дружы.
Паўлюк Прануза
Памяць
Беларусь! Ты — крыніца памяці!
Кожны куток — бы легенда жывая...
Белая Вежа ў цемры хаваецца,
стаіць Каложа, як свет, старая.
Кожны будынак, кожная вуліца
нам праз вякі сваю памяць нясуць.
Замак на беразе Нёмана туліцца,
і туманы над палацам плывуць.
Шэптам вады свае казкі расказвае
Нарач — душа Беларусі маёй.
Мір і Нясвіж дакараюць-даказваюць:
памяццю нашай на свеце жывём.
Ганна Дубовік
Загібелька
Прысвячаю К. Крапіве
Быць можа я крыху дзівак,
Але люблю я Загібельку:
Там кожны хвойнік мне сваяк,
Там ясным днём надрэчны гак
Мне суліць мяккую пасцельку.
Хадзіў я там, вітаў усход
I першыя праменні сонца,
Што дзень выводзяць у паход,
А з ім і хмарак карагод,
Замлеўшы смехам на сасонцы.
Запыніш крок. Спакой і ціш —
Былінка нават не схіснецца,
А ты разважліва стаіш,
Бы нейкі сон дзівосны сніш,
I песня нейкая снуецца.
Зірнеш на дол — убогі ён,
Адзін пясок, сухі, нішчымны,
Ды колькі тут наткаў красён
Чаборык, мох, зязюльчын лён
I верасок агніста-дымны!
I колькі мілых красак тут
Разлівам чырвані палае!
Над імі звон, музычны гуд —
На пустцы сонца творыць цуд
I радасць шчодра пасылае.
Ідзеш у свой абход адзін,
Мінаеш сотні паваротак.
Ускрай баркоў шатры хваін
Стаяць у постаці жанчын, —
Вітаеш іх, як родных цётак.
Ідзеш кілометр, два і тры,
Праходзіш пусткі, пералескі,
А песні сыплюцца згары,
Ды так, што слухаюць бары,
Надзеўшы вычварныя фескі.
А вось і возера-акно,
Якога мала дзе пабачыш,
Такое дзікае яно
Сярод балоцішча адно, —
Завуць яго чамусь Грымячым.
Само ж балота — шыр і гмах,
Панурай немасцю акута.
Глядзіш, і горне цябе страх.
А хвоек там — мільён папах,
Дзесяткі тысяч парашутаў.
На філасофскі часам лад
Настроіш думкі ты ў самоце.
Што ні кажы, наш край багат!
Балотам зробім шах і мат,
I будуць нівы на балоце.
Калі агледзіш хвайнякі
I гэты кут пазнаеш бліжай,
Збіраючы баравікі, —
То вывад я раблю такі, —
Мне Загібелька лепш Парыжа.
Якуб Колас
Прыедзь у край мой ціхі...
Прыедзь у край мой ціхі,
Тут продкаў галасы,
Тут белыя бусліхі
I мудрыя лясы.
Хапае на Палессі
I сонца, і вады.
I што ні двор — то песня,
Што вёска — то сады.
Па травах светла-шызых
Мы пройдзем ля ракі,
Дзе, мыючы бялізну,
Вядуць сваё жанкі.
I будзе песня спета
Пра шчасце і бяду
I будзе падаць лета
У гуллівую ваду.
Прыедзь у край мой ціхі,
Тут продкаў галасы.
Тут белыя бусліхі
I мудрыя лясы.
Яўгенія Янішчыц
На Полаччыне
Над полацкім краем – халодныя хмары,
Трывожна і сумна зіма наступае,
Замоўклі лясы і прыціхлі абшары,
Народ мой крывіцкі чагосьці чакае...
Глядзіць праз стагоддзі маўкліва Рагнеда,
I поўніцца твар Еўфрасінні дакорам,
I хлопчык вядзе гусляра,
Свайго дзеда,
у век наш,
Каб ён праспяваў
нам пра гора.
Гусляр той сляпы гнеўна гукі ўзбунтуе,
I хлынуць яны, апякаючы вушы,
I той, хто глухі быў, раптоўна пачуе
I з хаты на веча народнае рушыць.
I сорамна стане відушчым, аслеплым –
Нарэшце адкрыюцца сонныя вочы,
Замоўкне крыкун,
што крычыць нам аб светлым,
I хтось, як з паходняю,
з сэрцам пакрочыць.
Янусь Малец
Стихи про премудрое (нерукотворное) творение Божье, про природу Беларуси!
Нёман
Прыйду на берагі
Твае крутыя,
Дубоў дзе караніцца род,
Дзе хвалі срэбна-залатыя
Калышуць памяць,
Як чарот.
Рака мая,
Праз дні мае віротныя
Бяжыш —
Твой разумею спех...
Ды недзе там,
За выдмай, паваротам,
Прыпыніш, як і я,
На хвілю бег.
Нам ёсць над чым падумаць...
Бо стагоддзі
Плылі табой,
Нібы варагі ў грэкі.
Легенды, былі ў маім народзе
Жывуць часцей
Там, дзе крынічаць рэкі...
Ты рушыш зноў за даляглядным часам,
Аддаўшы плынь гарэзу-быстраку.
I доўга буду я
З маімі днямі разам
Рукой махаць,
Праводзячы раку...
Яўген Хвалей