მაინც ვიწამებთ
გახსოვს ის ღამე, მე და შენ რომ ზეცას ვუცქერდით,
წვიმის წვეთები გვეცემოდა თავზე ფიქრებად,
დილით ადრე კი, გულნაწყვეტნი მზეს არ ვუმღერდით,
რადგან არ გვსურდა დაგვხვედროდა
,,ხვალე" სიზმრებად.
ვის შეუძლია შეაჩეროს დრო და საათი,
დღეთა სწრაფვა და ღამეების ურჩი ბანცალი,
ვერც ჩვენ შევძელით, გაიარა როცა ტაატით
და არც კი გვეყო შორს ჩავლილი გულის ფანცქალით.
ბედნიერების წუთებს ვნატრობთ უკვე გავლილებს,
ისტორიას რომ ჩავაბარეთ ჩვენივ სურვილით,
ვეღარც ვპოულობთ, ვერც მიზეზებს ვურკვევთ დაშლილებს,
რატომ დავარქვით კვლავ წარსულის
მწველი წყურვილი.
დასანანია, როცა გონი გულს არ მიჰყვება,
რის გამოც ვკარგავთ სასიცოცხლო ყველა შეგრძნებას,
არც გვემეტება, მაგრამ მაინც გვსურს დავიწყება
და კვლავ ვიგონებთ