Մի օր... երբ տխրես անունս տալով ու լուռ արտասվես կարդա գրածս,,
կարդա ու հիշիր,, որ քեզ սիրել եմ ու միշտ կսիրեմ, ու երբ արցունքով նամակս
թրջես ես դա էլ կզգամ,, ու թեկուզ հեռվից ջերմ կշշնջամ ԵՍ ՔԵԶ ՍԻՐՈՒՄ
ԵՄ.... աչքերդ մաքրի... կյանքում միշտ ժպտա ու միշտ իմացիր, որ քո ժպիտով
դեռ ապրող անձ կա, չտխրես երբեք....... ՇԱՏ ԵՄ ՍԻՐՈՒՄ ՔԵԶ
-ինչպես ես?
-ապրում եմ դեռ..
-հիշում ես նրան?-
-երբեք էլ չեմ մոռացել
-դեռ սիրում ես?
-ահա
_առաջվա պես?
-ոչ..
-այդպես էլ գիտեի ..սերդ պակասել է
-սխալվում ես
-այդ դեպքում ինչ?
-առաջվանից շատ եմ սիրում..պաշտումեմ նրան...
-պիտի մոռանաս..
-գիտեմ...փորձում եմ...բայց....ախր...չի ստացվում......
-նայիր շուրջդ ..կյանքը շարունակվում է ...
-գիտեմ
-հազարավոր մարդիկ են քեզ շրջապատում
-գիտեմ
-նրանով աշխարհը չի սահմանափակվում
-գիտեմ
-նրանից լավերն էլ կան
-նա ինձ համար դեռ լավագույնն է...*(((((
Աստված ջան ինչու տվեցիր աչքեր,որ նրան տեսնեմ… տվեցիր սիրտ,որ նրան սիրեմ… տվեցիր միտք,որ նրան հիշեմ… տվեցիր զգացմունք, որ տառապեմ…բայց չտվեցիր բախտ, որ երջանիկ լինեմ
Դու ինձ կփնտրես, երբ ես չեմ լինի,
Կանգնած ամեն օր քո ճամփի վրա,
Երբ մենակության լալկան ուռենին,
Կթեքվի մի օր քո ճամփի վրա:
Ձայնս կլսես հեռու ձորերից,
Ինչպես հեռացող գնացքի սուլոց,
Սարսուռով կտաս անունս նորից,
Եվ ունայն հույսով կնետվես փողոց:
Բայց ես չեմ լինի ծանոթ մարդկանց մեջ,
Ձեր դռան մոտով չեմ անցնի կրկին,
Դու քայլա մոլոր կշրջես անվերջ,
Եվ զղջման բոցով կայրվի քո հոգին…