Վարդանիս հիշատակին
Ասում են. << կարոտը խոսել չգիտի>> .
Ճչում է հոգիս կարոտի ցավից,
Կարոտի ցավից ոռնում է հոգիս
ՈՒ քարացել է արցունքն աչքերիս:
Սիրտս լցվում է,արցունքներ չկան,
Հոգիս խեղդվում է կարոտի ծովում,
Կարոտած սիրտս <ախպեր> է փնտրում,
<<ԱԽՊԵՐ>> է կանչում...... պատասխան չկա.....
ՈՒ լուռ է շուրջս, բոլորը լուռ են.........
Կարոտի ծովում լողում է հոգիս,
Իսկ սիրտս` ասես մի խենթ <<նավավար>>,
Կարոտի ծովում կարոտ է փնտրում:
ԿԱՐՈՏՍ չկա......կարոտս խեղդվեց ալիքների մեջ.
ՈՒր է նավակս?......նավակս սուզվեց ալեհույզ ծովում:
Ես` նավավարս, փոթորկված
ծովում կարոտ եմ փնտրում:
ԿԱՐՈՏՍ` ծովի ալիքների դեմ պայքար մղելով,
Նորից է ճչում,ոռնում է նորից.
_Երբե´ք, լսում եք? , էլ երբե´ք չասեք`
<<Իբր կարոտը